Vandaag (1): Dor hout
In het Frans klinkt het nét wat indrukwekkender, maar toch: geschiedenis herhaalt zich. In het groot - wie ziet het niet? - en in het klein, bij een huisarts bijvoorbeeld.
Er zijn lijsten waar je op kunt staan, en dan weer niet. Afhankelijk van iemands ochtendhumeur en communicatieskills word je ingelijst of uitgelijst. Op social media lees ik hoe mensen van lijsten afvallen en als herfstbladeren dreigen weg te dwarrelen in het corona-ravijn, want who cares om onze dorhouten lichamen, de wrakke dolers in het schimmenwoud van onbestaan.
In mijn krakkemikkige veste waar 't Internet mijn weinige verbinding met de buitenwereld nog is, kijk ik naar beelden van buiten. De volle zalen. De feestjes. De openingen. De mensen die vergeten zijn dat ze ons vergeten zijn.
Wel zo makkelijk.
Nou nou, Celsius, niet zo cynisch!
*note to self: mompel gewoon wat*
Vandaag (2): Wangedachten in tijden van corona
Wandel het streetview-leven door de straten van mijn wanbestaan
waar ik alles had willen geven,
alles.
Het zou een boek kunnen zijn, deze pakhuisconstructie
van radeloos verlangen en
gestapelde participatiepogingen.
Een stripboek dan wel, met plaatjes van filantropen
tussen systeemwandjes en spatschermen,
en ik, de bitterbal.
Vandaag (3): Droomvideo-editing mijn leven
Sinds ik miv 30 aug mijn radioshow Radio Klotestad begon, en besloot dit twee-wekelijks te livestreamen, én ik graag ook beeld erbij wilde maken, ben ik veel aan het video-editen. Zeker in de week voor de uitzending heb ik het daar vrij druk mee – and i love it!
Maar nu komt het wonder:
Zodra ik daar even één of twee dagen wat rust in neem (of even niets, kan ook), dan ga ik in mijn dromen video-editen. En nee, dat gaat natuurlijk dan niet op een gewone video-editwijze. In mijn dromen video-edit ik mijn leven.
Hoe gaat dat in zijn werk, Hannah, dit kan toch niet?
Dat gaat als volgt: de dingen die ik in mijn droom meemaak, spelen zich af in mijn video-editingprogramma. Deze dromen ervaar ik als vrij koortsachtig, ik word er altijd wat warrig van wakker, met het gevoel ‘wat is me nu weer allemaal overkomen’ en dat ik het dan eigenlijk niet goed meer weet, behalve dan het video-editing onderdeel.
Dat editen gaat dan ook nooit over een leien dakje, ik moet veel herhalen, dus de dingen die ik meemaak, worden dan ook herhaald.
Dat heb ik met koortsdromen ook altijd, dan gaat alles in de herhaling. Zo droomde ik ooit dat ik een seconde was… je verzint het toch niet, maar echt.. en het was vreselijk, want iedere seconde moest ik geboren worden, en dan meteen ook weer sterven.
Kortom: echt heel vermoeiend.
Nu vraag ik me af: hebben andere mensen dit ook? Ik heb het nog nooit gehoord van iemand, maar veel mensen zijn niet heel mededeelzaam als het over dromen gaat. Jammer. Want het mooie van dromen zijn nu juist die vreemde, onverklaarbare dingen die in het echt niet kunnen.
Ik hoor graag van jullie.
Vandaag (4): Zondergaan
Zoveel ondergaande zonnen,
en ze toch altijd weer op zien komen.
How do you mend een gebroken hart,
als het toch iedere dag weer
opnieuw in stukken valt.
Vandaag (5): Warum!?
Genoeglijk opgebroken
Dagen die de realiteitszin
Moeten behagen
Terwijl
Alle vragen
Me nog steeds belagen
Vandaag (6): Wolkenblugt
ik kijk de oude wolken na
bij iedere een andere dag
een vergane tijd
en ik wil terug
terug naar
laag over laag over lagen vervagen
alles wat daar achter lag
kwijt gevonden
ik was al verloren
voor ik begon
Vandaag (7): Het Archief Der Nare Dingen
Dat ik naar mijn oude luchtenfoto’s kijk, omdat ik ze wil hergebruiken (ik hergebruik ongeveer alles) voor Radio Klotestad. Op de luchtenfoto’s staan weinig mensen, vooral omdat die zich meestal niet in de lucht bevinden, maar op de grond. Maar bijvoorbeeld een foto van een strand met daarachter de zee en de horizon en veel lucht – daar zouden dan wel weer mensen op te zien kunnen zijn.
Ik maakte ze vanuit mijn kunstenaarsperspectief: een zoveelste langdurende project, waarvoor ik op willekeurige momenten een foto van de lucht maakte. Er ontstond wel een probleem; want als je iets willekeurigs doet, maar welbewust – hoe blijft de willekeurigheid dan nog willekeurig? Zo maakte ik vaak luchtfoto’s omdat ik de lucht zo mooi vond. En dan bedacht ik er daarna de willekeurigheid bij. Zoiets. Dus het werd een allegaartje van mooi en saai, ik vond dat eigenlijk ook niet erg. Hoogstens wat verwarrend.
Bijna 10 jaar heb ik dat gedaan. Niet iedere dag, maar op sommige dagen wel weer meerdere foto’s. Ruim 1700 foto’s heb ik daaraan over gehouden.
Als je oude familie- of vriendenfoto’s kijkt, is het misschien wel logisch, dat je weemoedig wordt, en terugverlangt naar toen alles nog niet zo ingewikkeld leek.
Je verwacht dat niet, als je naar een serie luchtenfoto’s kijkt.
En toch staar ik soms té lang naar een wat bewogen of vage foto van een donkere lucht, een lucht waar dikke vlokken sneeuw uit neerdalen, een regenbui, of gewoon een strakblauwe lucht met het silhouet van een vogel.
Dat ik denk: waar is het mis gegaan? Hoe kan het dat al die dingen die ik toen zo gewoon vond, allemaal kwijt ben, of dat die heel erg veranderd zijn? Waarom heb ik allerlei dingen niet kunnen doen? Waarom lukte het mij niet? En: waarom lukt het anderen wel?
Regelmatig lees ik over autisme, natuurlijk, want ik ben zelf autistisch; de diagnose werd in 2018 gesteld, op m’n 55e. Al vanaf ergens rond mijn 26e had ik het idee dat ik autistisch ben, maar helaas werd dat jarenlang door niemand serieus genomen (‘je bent zo sociaaaaaaaaaaaal!’).
In bijna alles dat ik erover lees, wordt genoemd dat autistische mensen veel vaker dan neurotypische mensen met veel problemen te kampen hebben; uitsluiting, misbruik, pesten. Met eenzaamheid, depressie en erger tot gevolg.
Voor mij één en al herkenning, en ik vraag me af, hoe dat dan zit, bij mij persoonlijk. Ik ervaar vaak een soort jaloezie, afgunst van anderen naar mij toe. Alsof mensen denken, dat ik een heerlijk makkelijk leventje heb, dat alles mij vanzelf wordt toegeworpen etcetera. Geen idee hoe mensen daarbij komen.
Misschien iets in mijn uiterlijk? Ik heb best vaak op straat ook aanspraak op mijn uiterlijk, van wildvreemden, waaruit vaak blijkt dat ze me een nogal posh dametje vinden. Ikzelf vind dat echt heel raar… ik loop in kleding die ik al jaren draag, ik heb geen dure merkkleding of spullen. En toch.
Vaak ook merk ik dat mensen mij compleet verkeerd inschatten. En dat samen met die afgunstigheid, maakt dat ik vaak op een nadelige manier wordt weggezet en behandeld. Meestal achter mijn rug om trouwens, in mijn gezicht doet men vriendelijk, zelfs als ik vraag of er iets misschien niet okee is.
En dan lees ik op Twitter bijvoorbeeld weer een lange draad over dit onderwerp, met een hausse aan reacties van andere autisten, met vaak bijna identieke ervaringen. Ik vind dat best schokkend, eerlijk gezegd. Dat er een hele groep mensen is, die dit soort narigheid over zich heen krijgen, en dat het eigenlijk alleen gebaseerd is op lucht.
Dat is het: vooroordelen gebaseerd op lucht, in alle soorten en maten.
Ik heb er een archief van, met ongeveer 1700 stuks.
Vandaag (8)
Vanwege geldperikelen moet ik mijn websites herindelen en verhuizen en gedoe met honderden afbeeldingen verkleinen en nadenken over menu's en duidelijkheid en welke taal enzomeer.
Eigenlijk vind ik het wel leuk.
En eigenlijk zou ik ook IRL wel willen verhuizen. Naar een huisje aan de rand van een bos, meer of veld. Of boven op een berg.
Jullie: "Ja, dat wil iedereen wel! Hahahahahahhshshhahehahehehehe! Leuk bedacht hoor wijffie!"
Ja ja ja.
Laat me toch wat natuurzwijmelen, wegdwarrelen van alle eikeligheden en aanhangend letsel. Verzwinden van alledaagse treurnis en verdraaid-nog-an-toe-gedoe. Ik wil wegdromen tussen de geurende sparren, eekhoorntjes tellen op eekhoorntjesteldagen, en vogels op vogelteldagen, rusten op mijn afgematte lauweren, dralen tussen hemel en aarde.
Jullie: "Ja. Okee. Je kunt natuurlijk ook een weekje Zwitserland boeken."
Nee nee nee. Dat gaat zomaar niet in huize Celsius. Geld, geld, altijd weer dat geld. En wat is nou een week? Wat heb ik aan 1 week? Ik wil altijd!
En dus droom ik verder, tussen buren en brommers, straten en parkjes, gedichten en Google maps.
Vandaag (9): Verhuisgedachten
Vanwege geldperikelen moet ik mijn websites herindelen en verhuizen en gedoe met honderden afbeeldingen verkleinen en nadenken over menu's en duidelijkheid en welke taal enzomeer.
Eigenlijk vind ik het wel leuk.
En eigenlijk zou ik ook IRL wel willen verhuizen. Naar een huisje aan de rand van een bos, meer of veld. Of boven op een berg.
Jullie: "Ja, dat wil iedereen wel! Hahahahahahhshshhahehahehehehe! Leuk bedacht hoor wijffie!"
Ja ja ja. Laat me toch wat natuurzwijmelen, wegdwarrelen van alle eikeligheden en aanhangend letsel. Verzwinden van alledaagse treurnis en verdraaid-nog-an-toe-gedoe. Ik wil wegdromen tussen de geurende sparren, eekhoorntjes tellen op eekhoorntjesteldagen, en vogels op vogelteldagen, rusten op mijn afgematte lauweren, dralen tussen hemel en aarde.
Jullie: "Ja. Okee. Je kunt natuurlijk ook een weekje Zwitserland boeken."
Nee nee nee. Dat gaat zomaar niet in huize Celsius. Geld, geld, altijd weer dat geld. En wat is nou een week? Wat heb ik aan 1 week? Ik wil altijd!
En dus droom ik verder, tussen buren en brommers, straten en parkjes, gedichten en Google maps.
Vandaag (10)
Een mogelijk onleesbaar boek
de titel
waarvan ik al jaren droom
een verlangend vrezen
om daar te zijn
een huis om te blijven
een eeuwige ruimte met deuren en kamers
en een buitenom
Ik loop de trap op en zie mezelf
door de velden
langs een pad
waarvan ik weet dat het alles wist
en toch
toch is het mij bekender
dan ik.
Vandaag (11)
Papier met beeldpunten
Lagen kleur over glans
Over vel over been
Ik was het zo
Vergeten.
Had ik maar
Wanneer en dat toen
Die keer
We kunnen niet meer terug.
En waarschijnlijk
Als het over moest
Zou er weer iets anders
Missen.
[nl] Vandaag (12)
Er was een tijger op de plek waar ik was (was het een woning, was het een winkel?) en hij wilde niet terug in zijn kooi. Die kooi was onder een tafel gezet, en dat beviel hem niet. Dus opperde ik om zijn spulletjes in de grote kamer te zetten, dat hij er dan lekker kon gaan liggen. Over dat ik de kooi dan om hem heen zou zetten, zei ik maar niets. Hij kwam bij me liggen, ik kroelde wat over zijn voorhoofd, dat vond hij prettig.
Tot hij opeens opsprong en op zijn achterpoten, als een mens, heen en weer liep en riep:
“Geef me die lucifers, man, kom op!”
De man die de winkel runde weigerde, de tijger bleef zeuren:
“Toe man, één lucifer dan, één!”
Voetstappen.
Ik werd wakker. Een minuut later een enorme ontploffing, alsof er ergens dichtbij een deur uit de voegen werd geblazen. De ramen, dakpannen, muren, deuren, alles roffelde even. In de stilte die volgde, hoorde ik een auto snel wegrijden.
Geen alarmen, geen schreeuwen, geen hulpgeroep: ik concludeerde dat het waarschijnlijk alleen maar een strijker in een vuilcontainer was, en probeerde verder te slapen.
Wat was dat met die tijger? Was die man niet een ex van me? Was het nou een supermarkt, ik dacht toch dat het eerst een woning was, hoezo veranderde dat opeens ik heb toch nooit in een supermarkt gewoond en wat betekent dan die tijger en…
Oudzeersdag om een uur of vier in de ochtend.
Mijn brein begon aan de ronde door het leed van de afgelopen tijd en natuurlijk kwam ik weer uit bij meneer Santigo, wiens hoofd weer eens ongewild in mijn internetbeeld was opgedoken. De vraag waarom hij met me flirtte, of het een spelletje voor hem was om mijn hoofd op hol te brengen en toen het op hol was hij me in één klap liet vallen. En ik had zo graag bijzondere dingen aan hem verteld en nu kon het niet meer en had ik beter dit of dan zo en ik haat hem en ook dat heeft geen zin. Het noodlot haat mij terug.
Hoewel ik in dat geval dan ook door die bus was overreden, die keer dat er geen stoep was en ik niet wist waar ik dan moest lopen, en dat er opeens die bus om de bocht kwam zeilen en ik op een haar na gemist, met een extra hartklopping, verder kon lopen.
Ik mis iedereen op een haar na. Hoe weet ik überhaupt waar ik moet lopen? Misschien is het noodlot ook slechts een spel.
[en] beneath the tiger-image from 2006
[en] Today (12)
There was a tiger, in the house, or was it a store? It didn't want to go back in its cage. That cage had been put under a table, and he didn't like that. So I suggested putting his stuff in the big room so he could lie down there. I didn't say anything about putting the cage around him. He came to lie next to me, I caressed his forehead a bit, he liked that.
Until suddenly he jumped up and walked up and down on his hind legs, like a human being, and shouted:
"Gimme those matches, man, come on!"
The man who ran the shop refused, the tiger kept nagging:
"Come on, man, one match, one!"
Footsteps.
I woke up. A minute later there was a huge explosion, as if somewhere nearby a door had been blown from its hinges. The windows, roof tiles, walls, doors, everything rattled for a moment. In the silence that followed, I heard a car speeding away.
No alarms, no screams, no cries for help: I concluded it was probably just some heavy firework in a dumpster, and tried to go back to sleep.
What was it with that tiger? Wasn't that man an ex of mine? Was it a supermarket, I thought it was a house at first, why did that suddenly change I've never lived in a supermarket and what does that tiger and…
Old Sore’s Day at about four o'clock in the morning.
My brain began to circulate through the suffering of recent times, and of course I came back to mister Santigo, whose head had once again inadvertently popped up in my internet imagery. The question of why he flirted with me, if it was a game for him to make my head spin and when it did he dropped me in one fell swoop. I would have loved to tell him special things and now it was no longer possible and I had better this or that and I hate him and that is no use either. Fate hates me back.
Although in that case I was also run over by that bus, that time when there was no sidewalk and I didn't know where to walk, and then suddenly that bus came sailing around the bend and it missed me by a hair, and with one extra heartbeat i could walk further.
I miss everyone by a hair. How do I even know where to walk? Maybe fate is also just a game.
Vandaag (13)
Een bijzondere dag toch altijd, 1 januari. Een fris begin, een nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Het jaar nog maar net begonnen en ik typte al 2020 en dacht aan hoe het toen moet zijn geweest, het ontwaken in een begin, waarvan waarschijnlijk toen nog niemand wist hoe het zo zou ontsporen.
En hoe ik zelf drie jaar later, nu, vanuit mijn duikbel naar al die andere levens kijk. Alsof ik zelf geen leven meer heb.
Iemand reageerde op die al eerder door mij geuitte gevoelens, via een subtweet, waarin ze aangaf dat je altijd nog een leven hebt. En ergens heeft ze natuurlijk gelijk, en doe ik – misschien wel dankzij haar woorden – mijn best er een soort leven op na te houden. Aan de andere kant is het in dit extreem eenzame dal, en dan met name in dit onvrijwillig eenzame dal moeilijk toeven.
En dus stort ik mij op het maken van mijn dingen: foto’s, gedichten, gekkigheid, flauwe grappen en nare grollen, dode linken (ik doe mijn best alles te fixen, maar mijn brein hangt soms wat in de mist), weirde filmpjes, alles ALLES alles wat mij er maar van weerhoud om te verdrinken in de neoliberale beerput.
(een lijst met stichtelijke do's en don'ts zal ik jullie maar onthouden, ik zag dat anderen daar al erg goed in zijn :-D
Today (13)
A special day, always, january 1st. A fresh start, a new round, new opportunities.
The year just begun and i'm already typing 2020 and thinking about what it must have been like at that moment, to wake up in a beginning, of which probably no one knew how much it would derail.
And how I now - three years later - look at all those other lives from within my diving bell. As if i don't have a life anymore.
Someone responded via a subtweet to those feelings I expressed earlier, in which she indicated that you always have a life. And of course she's right in a way, and I'm doing my best - perhaps thanks to her words - to have some kind of life. On the other hand, it is difficult to live in this extremely lonely valley, especially in this involuntarily lonely valley.
And so I throw myself into making my things: photos, poems, craziness, silly jokes and snarky ones, dead links (I do my best to fix everything, but my brain keeps lingering in fog sometimes), weird movies, everything EVERYTHING everything that keeps me from drowning in the neoliberal cesspool.
(i will not share a list of edifying do's and don'ts, others are already very good at that i just noticed :-D
Vandaag (14): Lichthuis
Hoe snel het donkert, net niet vergeten,
Niet vergeten
Om de lichten te ontsteken
En ik ontvlam de aarde
Van jouw voetstappen
Van weten dat je daar, ergens,
Daarbinnen bent,
Net niet vergeten,
Niet vergeten.
Vandaag (15): Komkommertijd
Terwijl ik dit typ, knaag ik frisse komkommerstukken.
De voors en tegens van goede voornemens worden overal herhaald verspreid; New Year's resolutions klinkt als oplossingen en zo zijn ze ook bedoeld natuurlijk: je neemt je voor een bepaald probleem op te lossen, in het jaar dat als een gapend gat naar je staart, dagenlang, en waar je wat mee moet. De overtollige kilo's, het haperende bewegingsapparaat, het gebrek aan kennis, liefde, sex, boeken... in het nieuwe jaar ga je dit oplossen.
Maar vaak lossen de goede voornemens op in een zee aan bedoelingen, gedachten en andere blijkbaar onoverkomelijkheden des levens.
Heb ik mij iets voorgenomen?
Ja, ik neem mij iedere dag wel iets voor, zet het in de agenda, om het dan de dag dat het zou moeten, niet te doen. Soms vraag ik me vertwijfeld af, waarom ik nog een agenda heb. Toch blijf ik het proberen, en vaak ook gaat het een tijdje goed.
Dus dat is nu mijn voornemen: om het een tijdje goed te laten gaan. Dat vind ik al heel wat.
Today (15): Cucumber time
As I type this, I am gnawing fresh cucumber pieces.
The pros and cons of New Year's resolutions are repeated everywhere; New Year's resolutions sound like solutions and they are meant to be that way of course: you take it upon yourself to solve a certain problem, in the year that stares at you like a gaping hole, for days on end, and that you have to deal with somehow. The excess kilos, the faltering musculoskeletal system, the lack of knowledge, love, sex, books... in the new year you will solve this.
But often the resolutions dissolve in a sea of intentions, thoughts and other apparently insurmountable things in life.
Have I planned something?
Yes, I intend to do things every day, put it in my diary, and then don't do it the day it should be done. Sometimes I wonder in desperation why I still have an agenda. But I keep trying, and often it goes well for a while.
So that's my intention now: to let it go well for a while. I think that's quite a lot.
Vandaag (16): Kijken
Saaie dag, en jeuk in m'n oog. Ik wrijf er voorzichtig in. De kat op schoot kijkt een tijdje naar me op en strekt voorzichtig een pootje naar mijn gezicht.
Ik las ergens een artikel over een onderzoek dat van zoveel waarschijnlijkheden aan elkaar hing, dat ik me afvroeg of er überhaupt iets onderzocht was, maar goed, de vraag was of honden onze handelingen registreren als ze naar ons kijken. Was de conclusie dat we geobserveerd worden door onze huisdieren, zodat ze van ons leren? Of dat onze huisdieren eigenlijk geïnfiltreerde aliens zijn, die ons... observeren?
Ik moet niezen. De kat springt geïrriteerd weg.
Ik herinner mij de reiger, die op het dak van de supermarkt grenzend aan de achterkant van onze flat, langzaam over de rand langs de balkons liep. Bij het vierde balkon hield hij stil, en priemde zijn kop naar het raam.
Het duurde een paar tellen, tot een naakte arm met een ruk het gordijn dicht trok.
Ik kan me daar van alles bij voorstellen.
De reiger keerde op zijn schreden terug.
Hoewel ik geheel buiten zijn route viel, draaide hij zich opeens naar me om. We keken een tijdje naar elkaar. Voordat het ongemakkelijk werd, draaide hij zich om.
Met een schorre schreeuw vloog hij weg.
Today (16): To see
Boring day, and itching in my eye. I rub it carefully. The cat on my lap looks up at me for a while and gently stretches her paw to my face.
I read an article somewhere about a study that had so many probabilities that I wondered if anything had been researched at all, but well, the question was whether dogs register our actions when they look at us. Was the conclusion that we are being observed by our pets so that they learn from us? Or that our pets are actually infiltrated aliens... observing us?
I have to sneeze. The cat jumps away irritated.
I remember the heron, on the roof of the supermarket adjacent to the back of our flat, walking slowly along the edge next to the balconies. At the fourth balcony he stopped and jabbed his head at the window.
It took a few seconds before a naked arm jerked the curtain shut.
I can imagine all sorts of things.
The heron retraced his steps.
Although I was completely out of his way, he suddenly turned to face me. We looked at each other for a while. Before it got awkward, he turned around.
With a hoarse scream he flew away.
Het was mei 2003 en samen met een vriendin en haar vader ging ik naar een Keltisch festival. Naast bier, muziek en regen waren er natuurlijk allemaal kramen met Keltische Koopwaar, en zo kocht ik een moodring.
Ik heb het maanden gedragen, maar de kleur veranderde nooit. Het bleef een soort amber, dat wel langzaamaan steeds donkerder leek te worden. Terwijl mijn moods toch wel aan de lopende band aan het shiften waren. De ring maakte het niets uit.
Volgens de bijsluiter is ‘light brown/amber’ een dramatisch iets: ‘Indicates insecurity and a frustrated longing for physical comfort. Romance is a long way away.'
En alsof dat allemaal al nog niet erg genoeg is, is er in dikkere letters achter geschreven: “Get a life”.
Wtf.
Ik had een leven. Twee zelfs, misschien wel drie. Of zeven, en ben ik er weer een aantal kwijtgeraakt. Ik weet het niet zo goed momenteel. De duikbel duurt voort, alle koppen blijven in de klei en iedereen draait rondjes in de eigen brij.
De moodring vond ik laatst terug: bijna zwart inmiddels. De bijsluiter kweelt WOW en ik sla nog maar eens een toetsenbord tegen mijn voorhoofd stuk.
Today (17): Mood
It was May 2003 and together with a friend and her father I went to a Celtic festival. Besides beer, music and rain, there were of course all kinds of stalls with Celtic Commercialities, and that's how I bought a mood ring.
I wore it for months, but the color never changed. It remained a kind of amber, which slowly seemed to get darker. While my moods were shifting all the time. The ring didn't care.
According to the package insert, 'light brown/amber' is a dramatic thing: 'Indicates insecurity and a frustrated longing for physical comfort. Romance is a long way away.'
And as if all that isn't bad enough, in thicker letters: “Get a life”.
Wtf.
I had a life. Two, maybe even three. Or seven, and I lost some again. I don't know very well at the moment. The diving clock continues, all heads remain in the clay and everyone turns circles in their own mush.
I recently found the mood ring: almost black now. The leaflet warbles WOW and I smash another keyboard against my forehead.
Vandaag (18): Doorpoederen
‘Je kunt niet oneindig doorpoederen’, dacht ik ergens te lezen, terwijl er slechts iets over ‘destructief doorprocederen’ stond.
Na het bingen van een serie, waarin witbesneeuwde sneuneuzen er alles aan gelegen lag om zoveel mogelijk geld binnen te harken, waarbij oneindig doorprocederen even als optie voorbij kwam, is dat niet geheel verwonderlijk.
Zelf ben ik verleden jaar in een nu blijkbaar eindeloze procedure terechtgekomen, omdat ik bij de Dienst Klotestad om kwijtschelding had durven vragen. Na veel gedoe met ingestuurde documenten die eerst kwijt waren, en dan opeens weer gevonden en zo meer, kreeg ik een bizarre berekening opgestuurd, dus ging ik in beroep tegen de weigering, en eind juni 2022 kreeg ik daarvan een bevestiging. Daarna bleef het stil.
Af en toe kijk ik even op hun website. Als je daar inlogt ben je in Mijn Klotestad, en kun je kijken wat er zoal voor gezeik gaande is aangaande jezelf. Vandaag nog even gechecked: geen verandering.
Over een maand waarschijnlijk valt de belastingaanslag van 2023 bij me binnen. Zullen ze zich dan opeens ‘OEPSIE!’ herinneren, dat er nog wat gedaan moet worden eerst? Krijg ik dan alles in 1x te betalen?
Waarom is alles zo onnodig ingewikkeld?
Vandaag (19):
Gaan waar brutaal
Niemand genoeg gaat
En we blijven tellen tot één van
Ons
[ ]
En alles even stil staat
Om opnieuw te beginnen
Aan een eeuwenoud jaar
Met hernieuwd fluiten
En bruine bronnen
Overgoten geschiedenis
In de toekomst van vandaag.
Vandaag (20): Paasei [english]
Het nieuwe jaar wil er bij mij nog niet echt in: ik blijf maar andere (eerdere) jaartallen typen. 2012 is in mijn vingers favoriet, waarom weet ik niet.
Het was het jaar dat ik gered werd van een tumortje ter grootte van een paaseitje, kort voor Pasen ook nog. Alles bij elkaar een behoorlijk angstige ervaring, maar goed, ik heb het overleefd, tot nu toe.
De jaren daarna waren ook niet bepaald makkelijk. Dus wil ik daarnaar terug? Neen. Ik wil vooruit! Naar een wereld zonder zorgen, maar dat zie ik nog niet echt gebeuren, zowel niet voor de Aarde met alle bewoners als geheel, dan wel voor mezelf.
Nu zie ik voor mijn geestesoog allerlei mensen in de betuttelstand schieten en mij komen vertellen dat ik in het Nu moet leven. Ik doe mijn best, maar het is niet echt makkelijk en fijn in het Nu. Het fruitvliegje dat ik zojuist doodde, was het daar roerend mee
oneens.
?
Maar denken fruitvliegjes überhaupt? Waarschijnlijk, als ze al denken, denken ze aan fruit. Voedsel. Dus waarschijnlijk was het vliegje het niet met mij eens, maar ook niet oneens. En al helemaal niet toen ie dood werd geslagen, en echt niet meer nu het vliegje dood is. Then again: je weet het niet. Ik dacht altijd, dat mijn katten mij niet begrepen of verstonden. Totdat één van hen me een keer kwam storen terwijl ik aan het lezen was. Hij bleef maar miauwen, en om van hem af te zijn, eigenlijk meer als verveelde grap (sorry), zei ik tegen hem, dat hij de muis maar moest gaan zoeken, dan zou ik met hem spelen.
Gaapje (zo heette hij) keek me even misprijzend aan, en liep weg. Dus ik dacht dat ik van hem af was.
Even later stond hij voor me, met de speelgoedmuis die ergens boven al dagen onder de bank lag.
Sindsdien ga ik ervan uit, dat ieder dier mij verstaat. Alleen vergeet ik dat heel vaak.
Het nieuwe jaar was voor het fruitvliegje ook niet zo geweldig.
?
Maar hoe oud worden fruitvliegjes eigenlijk?
Tussen de 2 weken en 4 maanden. Dus het kan best zijn, dat dit specifieke fruitvliegje vorig jaar nog heeft meegemaakt, en, al dan niet bewust, ook een nieuw jaar in is gevlogen. En dat het hem ook niet echt helemaal beviel.
?
Zolang ik het fruitvliegje niet kan interviewen over diens mogelijke gedachten, kan ik dit stukje niet echt bevredigend eindigen. Misschien is dat wel de voorbode voor 2023, dat het een niet echt bevredigend jaar zal worden.
?
Ik kende vroeger iemand, die vaak zei:"Het leven is een paasei." En dat ik me dan steeds weer afvroeg of ik het verkeerd had verstaan, en dat ze had gezegd, dat het leven geen paasei is. Het kan allebei, en uiteindeljk kom je weer op hetzelfde uit:
?
Today (20): Easter egg
The new year doesn't really want to go in for me yet: I keep typing other (earlier) years. 2012 is my favorite, I don't know why.
It was the year I was rescued from a tiny tumor the size of an Easter egg, just before Easter. All in all a pretty terrifying experience, but hey, I survived, so far.
The years that followed were not exactly easy either. So do I want to go back to that? No. I want to move forward! To a world without worries, but I don't really see that happening yet, either for the Earth with all its inhabitants as a whole, or for myself.
Now in my mind's eye I see all kinds of people getting into the patronizing position and telling me that I have to live in the Now. I'm doing my best, but it's not really easy and nice in the Now. The fruit fly I just killed strongly
disagrees.
?
But do fruit flies think at all? Probably, if they think at all, they think of fruit. Food. So probably the fly didn't agree with me, but it didn't disagree either. And certainly not when he was beaten to death, and certainly not now that the fly is dead. Then again: you don't know. I always thought my cats didn't understand me. Until one of them disturbed me while I was reading. He kept meowing, and to get rid of him, actually more like a bored joke (sorry), I told him to go find the mouse and I would play with him.
Gaapje (that was his name) looked at me disapprovingly, and walked away. So I thought I was rid of him.
A moment later he was standing in front of me, with the toy mouse that had been lying under the couch somewhere upstairs for days.
Since then I assume that every animal understands me. I just forget that very often.
The new year was not so great for the fruit fly either.
?
But how old do fruit flies actually get?
Between 2 weeks and 4 months. So it may well be that this particular fruit fly experienced last year, and, consciously or not, also flew into a new year. And that he didn't really like it either.
?
As long as I can't interview the fruit fly about its possible thoughts, I can't really end this blogpost satisfactorily. Perhaps that is the harbinger for 2023, that it will not be a very satisfactory year.
?
I used to know someone who often said:"Life is an Easter egg." And then I wondered again and again if I had misunderstood, and that she had said that life is not an Easter egg. It can be both, and in the end you end up with the same thing:
?
Vandaag (21): Corsage
Gisteren keek ik de film Corsage van Marie Kreutzer (2022), met Vicky Krieps als keizerin Elisabeth, beter bekend als Sisi, waarover de laatste tijd veel series en films zijn uitgekomen. Kort geleden zag ik twee korte series over haar, en er is veel overlap natuurlijk. Van Corsage wordt gezegd dat het een feministische kijk is op haar leven, en dat kan ik beamen, hoewel ook in de series die ik zag Sisi's vrijheidsdrang net zo overheersend is.
Het is altijd wel weer bizar, hoeveel dingen ik - als vrouw zijnde - nog herken in bijvoorbeeld de neerbuigende manieren van mannen, het geroddel van mensen als je niet helemaal aan (onduidelijke en tegenstrijdige) normen lijkt te voldoen, familieleden die je klein willen houden, hoe vrouwen nog steeds gestrafd worden alleen maar omdat ze een vrouw zijn: seksisme is nog alom aanwezig.
Mijn eigen ervaringen daarmee zijn schier onuitputtelijk; de laatst meest heftige was wel de nasty, ook ernstig seksistische roddel die er over mij was verspreid, bij een club waar ik zijdelings bij betrokken was. Maar daarover later meer, het stormt en regent en hagelt en ik moet veel tekeningen tekenen.
Today (21): Corsage
Yesterday I watched the film Corsage by Marie Kreutzer (2022), with Vicky Krieps as Empress Elisabeth, better known as Sisi, about which many series and films have been released lately. Recently I saw two short series about her, and there is a lot of overlap of course. Corsage is said to be a feminist take on her life, and I can attest to that, although Sisi's urge for freedom is just as prevalent in the series I've seen.
It's always bizarre, how many things I - being a woman - still recognize in, for example, the condescending ways of men, people's gossip when you don't seem to fully meet (unclear and contradictory) standards, family members who want to keep you small , how women are still punished just because they are a woman: sexism is still everywhere.
My own experiences with this are almost inexhaustible; the last most intense was the nasty, also seriously sexist gossip that was spread about me, at a club in which I was indirectly involved. But more about that later, it's storming and raining and hailing and I must draw lots of drawings.
Vandaag (22): Nachtwacht
Te vroeg naar bed, te vroeg wakker, en dan urenlang ideeëncirculaties voor tekeningen (inclusief oogmigrainige die als neon in het donker oplichtten), 3D afgeleiden daarvan, gedichten, verhalen, animaties, anekdotes. Alles voor de kunst, nietwaar. Wel een beetje jammer dat ik nu te moe ben om al die ideeën in praktijk te brengen.
Today (22): Night watch
Go to bed too early, wake up too early, and then hours of ideas for drawings (including eye migrainy ones that glow like neon in the dark), 3D derivatives thereof, poems, stories, animations, anecdotes. All for art, isn't it? It's a pity that I'm too tired now to put all those ideas into practice.
Vandaag (23): Gedwongen Monniken [english]
Ik ben niet gelovig, ik ben geen boeddhist; integendeel. Ooit, ik was een jaar of 13, ik woonde nog in het ouderlijk huis, ontmoette ik een jongeman, die me vertelde over Het Geloof. Licht ontvlambaar als ik ben, nam ik me voor om ook te gaan geloven in God. Ik kreeg een boekje, met tips en weetjes, speciaal gericht op zwevende jongeren zoals ik, en thuis ging ik meteen aan de slag. Ik heb me dagenlang een slag in de rondte gebeden en geloofd. Het voelde alsof ik een vrij heftig bedwelmend middel tot mij had genomen; na een aantal dagen werd ik mij er bewust van, dat ik mezelf in een kunstmatige staat van zijn had gebracht en ik merkte ook dat ik het (gelukkig, denk ik nu) kon uitschakelen, en dat ik dan mezelf weer was. Het was een behoorlijk indringende ervaring, die mijn verdere geloofsleven, of beter: ongeloofsleven, heeft bepaald.
Na een week zou ik de jongeman weer ontmoeten; ik vond het lastig, want ik zou hem moeten vertellen dat ik niet kan geloven, terwijl ik hem wel erg leuk vond. Op de afgesproken plek heb ik zeker een uur staan wachten, maar hij kwam niet.
In dezelfde tijd hadden we buren die Tai Chi in hun Japans ogende achtertuin beoefenden. Hun huis stond vol planten, die ik af en toe mocht watergeven als ze op reis waren. Ik vond het allemaal heel interessant en indrukwekkend. Mijn leven lang heb ik pogingen gedaan om te regelmatig te mediteren, maar iedere keer gaf ik het weer op. De laatste keer is een aantal jaar geleden; de constante stroom van gedachtengangen over mijn frustraties en lastigheden des levens frustreerden me alleen maar meer, zodat ik me weer genoodzaakt zag op te geven.
In plaats daarvan wandel ik. Vaak dezelfde route, en toch zie ik steeds weer nieuwe dingen onderweg. Het geeft een soort rust, de gedachten gaan en komen en meestal - niet altijd - kan ik de frustraties op afstand houden. Ook tijdens het vele tekenen ervaar ik een soort meditatieve staat; ook hier komen de gedachten, vaak over het beoefenen van de tekenkunst zelf, of over het onderwerp dat ik teken.
Films over monniken en kluizenaars hebben me ook altijd enorm geïnteresseerd. Iets in hun manier van leven raakt me, ik weet niet precies wat.
Al ver vóór de pandemie waarin we nu verkeren, was ik al erg eenzaam. Eerdere periodes wist ik dat wel op te lossen, en veel jaren had ik nergens last van. Maar sinds mijn laatste relatie in 2014 eindigde, is het me nooit meer echt gelukt om hier verandering in te brengen. En GOD WEET HET! ik heb erg mijn best gedaan: cursussen, bijeenkomsten, netwerkborrelen, afspreken, weet ik veel. Het heeft niet echt mogen baten.
Zelfs in de godvergeten pandemie deed ik pogingen om tot de mensenwereld te behoren, maar ook daar ging van alles mis en raar en ook werden er natuurlijk dingen schier onmogelijk gemaakt: hoe kan ik mij als chronisch zieke nog mengen in kamers, zalen, gelegenheden vol niet-bemaskerde mensen? Veel zaken die in de eerste 2 jaar nog een online versie hadden, zijn daar inmiddels ook mee gestopt.
En dan nu ben ik met een enorme omweg daar waar ik altijd interesse in had: het kluizenaarsleven.
Niet helemaal natuurlijk, ik heb nog contact met de buitenwereld, via internet voornamelijk, met social media en af en toe een watch-party of een online festival. Met kerst was ik bij een vriendin. Ik ben nog wel eens buitenshuis mee te maken, wandelend en laatst vond ik een buiten-xylofoon. En ik teken vellen vol universum tot in de donkerste uithoeken, en daar denk ik over na. Toevallig las ik gisteren op Mastodon, dat boeddhisten het donker als een begin zien, want vandaaruit wordt het altijd weer licht. Ik weet niet wie er wat aan heeft; is alles zinloos uiteindelijk, ik weet het niet. Ik pas me aan.
Verder zou de titel een goede bandnaam kunnen zijn.
Today (23): Forced Monks
I'm not religious, i'm not Buddhist; on the contrary. Once, i was about 13 years old, i still lived in the parental home, i met a young man who told me about The Faith. Easy impressionable as i am, i decided to start believing in God too. I received a booklet with tips and facts, especially aimed at floating young people like me, and at home i immediately started practising. I've been praying and believing for days. It felt as if i had taken some pretty strong drug; after a few days i became aware that i had put myself in an artificial state of being and also noticed that i could (fortunately, as i now think) turn it off, and then i was myself again. It was quite an impressive experience, which determined my further life of faith, or better: life of unbelief.
After a week i would meet the young man again; i found it difficult because i would have to tell him that i can't believe, even though i really liked him. I waited at least an hour at the agreed place, but he never showed up.
At the same time, we had neighbors practicing Tai Chi in their Japanese-looking backyard. Their house was full of plants, which i occasionally was allowed to water when they were traveling. I found it all very interesting and impressive. All my life i have tried to meditate regularly, but each time i gave up. The last time was a few years ago; the constant stream of thoughts about my frustrations and difficulties in life only frustrated me more, forcing me to give up again.
Instead i walk. Often the same route, and yet i keep seeing new things along the way. It gives a kind of peace, the thoughts come and go and usually - not always - i can keep the frustrations at bay. Also while drawing a lot i experience a kind of meditative state; here too come the thoughts, often about practicing the art of drawing itself, or about the subject i am drawing.
Movies about monks and hermits have always interested me as well. Something about their way of life touches me, i don't know exactly what.
Long before the pandemic we are in now, i was already very lonely. I managed to solve that in earlier periods, and for many years i had no problems with that. But since my last relationship ended in 2014, i've never really managed to change this. And GOD KNOWS! i did my very best: courses, meet ups, networking drinks, dates with friends, i don't know. It really didn't work.
Even in the godforsaken pandemic i made attempts to belong to the human world, but there too everything went wrong and strange and things were of course made almost impossible: how can i, as a chronically ill person, still mingle in rooms, halls, venues full of unmasked people? Many organisations that still had an online version in the first 2 years, have now also stopped doing so.
And now with a huge detour i am where i've always been interested in: the hermit life.
Not totally of course, i still have contact with the outside world, mainly via the internet, some social media and sometimes a watch party or an online festival. At Christmas i was with a friend. I can still be seen outdoors, walking and recently i found an outdoor xylophone. And i draw sheets full of universe to the darkest corners, and think about it. By coincedence i read on Mastodon yesterday, that buddhists see the dark as a beginning, because from there it always becomes light again. I don't know who will benefit from it; is everything pointless in the end, i don't know. i adapt.
Furthermore, the title could be a good band name.
Vandaag (24): In de aanbieding
Voilà, mijn hoofd!
Wilt u er een tasje bij, of gaat het zo mee?
Vergeet u ook de bijsluiter niet.
En hier is de weekendbijlage.
Today (24): On sale
Voilà, my head!
Would you like a bag with it, or will it come as is?
Don't forget the leaflet.
And here's the weekend supplement.
Today (25): Angry
Why on Earth do we have governments? What do they govern?
They choose profit and power over people.
And if they are chosen by that very same people, who are the people that choose them?
Why are people still chosing them?
They obviously benefit by this system somehow.
They do not care for others i guess.
And that’s how we ended up with a polluted world, and with so little efforts to change that.
I’m angry.
Vandaag (26): Onderleugend lijden
Een dagboekfragment van 4 of 5 augustus 2009.
Laatst tootte iemand iets over dat de term 'onderliggend lijden' gangbaar werd tijdens de 'mexicaanse griep', wat we nu influenza A/H1N1 noemen. Bij toeval stuitte ik net in op deze bladzijde, toen ik voor dit project een willekeurig dagboek uit de kast plukte.
Ik kan me die hele griep toestand niet eens echt meer herinneren, voor mij voelde het toen als een nogal ver van mijn bed show. Dat is momenteel wel geheel anders natuurlijk. Deze corona is toch echt vele malen ernstiger, hoewel dat door velen wordt gebagatelliseerd en sommigen zelfs beweren dat we al in het post-coronatijdperk leven. Terwijl dat toch telkens weer wordt tegengesproken door steeds meer onderzoek, en de WHO nog maar kort geleden aangaf dat men beter weer de maatregelen kan aanscherpen, zoals mondkapjes op drukke plekken dragen etc.
Zoals bijvoorbeeld de jury van de Popprijs 2022 (winnaar Goldband) in hun, alom gedeelde, juryrapportnaar buiten bracht:
"Volgens de jury heeft Goldband afgelopen jaar de grootste impact op de Nederlandse popmuziek gemaakt als soundtrack van de postcoronatijd, met optredens vol knaldrang, het volgen van een eigen artistieke visie en succes onder een brede groep luisteraars."
Compleet onverantwoordelijk gedrag, en ik heb daarom de mede-organisator Kunstenbond om uitleg gevraagd. Ik ben overigens niet aangesloten bij de bond. Ten eerste omdat ik daar geen geld voor heb dankzij mijn hongerlonige uitkeringetje, en zoals uit dit voorbeeld ook meteen haarfijn duidelijk wordt, zie ik niet hoe ze mijn belangen als gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaarde kunstpersoonlijkheid die niet als zzp'er of in loondienst werkt, vertegenwoordigen.
Het is uitermate onderliggend lijden verhogend, om al dit soort onzin te moeten aanzien.
De reactie: zie Vandaaggedachten (6):3:Solirariteit.
Vandaag (27): Kluizemaar
In de Vandaaggedachten schreef ik het laatst al: de onderliggend lijdenden zijn gedwongen tot een kluizenaarsbestaan (lees het hiero als je wilt). En ook dat ik al een groot deel van mijn leven daar ene fascinatie voor heb. En dat ik nu besef: nu ben ik er zelf één, ik ben nu zelf een kluizenaar. Maar, dan wel door anderen opgelegd, dus laat ik mij voorlopig een kluizemaar noemen.
En ik moet eerlijk zeggen, zo tijdens het tekenen van de vele vellen universum, dat het idee me steeds beter begint te bevallen. Ik ben ook wel wat jaloersig over 'officiële' kluizenaars, die ook echt ergens in afzondering leven. Of mensen die dan geen kluizenaar zijn, maar wel ver weg van alles een huis hebben, grond, bomen.
Tegelijkertijd weet ik al jaren, dat ik als alleenstaande vrouw - en dan met name als MIJ zijnde - al binnen de kortste keren vermoord in dat felbegeerde afgelegen huis zal liggen. Heel mijn leven lang ben ik lastig gevallen, en dat zal niet zomaar over zijn, ook niet als ik me identificeer als kluizemaar of -naar.
Dus zal ik mij moeten voegen naar mijn huidige omstandigheden. Inclusief de burengeluiden, het geroddel - ondertussen mijn potjes kokende en woorden bedenken voor een volgende Vandaaggedachte. En: boeken en documentaires en verhalen van andere kluizenaars lezen en bekijken. Mijn belevenissen als kluizemaar in Amsterdam zullen waarschijnlijk wat vaker gaan opduiken in de Vandaaggedachten.
De laatste tijd keek ik wat kluizenarige documentaires van De Boeddhistische Blik, te vinden op NPO.
Ik zei het al: ik ben wars van religie, maar daar doorheen prikkende hebben zij soms toch zeer interessante documentaires. Zo zag ik laatst 'The Mountain Path' van Edward E. Burger, die in de bergen in China op zoek gaat naar een boeddhistische kluizenaar om hem dingen te leren over het leven. Hij ontmoet verschillende kluizenaars onderweg, waarbij mij het leven van de non het meest aansprak. Zij bivakkeert in een klein huisje op de berg, in nogal barre omstandigheden.
Still uit The Mountain Path: het huisje van de non. [tekst gaat verder onder foto]
Een uitspraak van één van de monniken:
"Voor elke 3 cm vooruitgang die je boekt, groeien de demonen 3 meter."
Hierbij herinnerde ik mij een opmerking, of tip, van een arts bij mijn ziekenhuisbed, in 2012. Hij adviseerde mij er rekening mee te houden, dat genezing in golfbewegingen gaat, met toppen met veel pijn en klachten, en dalen waarin het beter gaat, en dat dus afwisselend, maar dat de golf steeds minder hevig wordt, en uiteindelijk weer een lijn zoals die was voordat je ziek werd.
Dezelfde monnik beweerde ook:
"Hoe moeilijker iets is, hoe meer vooruitgang je boekt."
Ik weet het niet. Misschien op de hele lange termijn? Als ik bijvoorbeeld denk aan de meest ingewikkelde, schier onnavolgbare tutorials die ik geprobeerd heb... geen enkele vooruitgang. Ik probeerde het mij steeds voor te houden wel, een soort hemel van kennis in het vooruitzicht te houden, zodat ik zou volhouden. En ik hield vol, maar eindigde enkel met een berg frustratie.
Op de valreep las ik net nog een stuk uit The Times, 'The secret to happiness is human connection, not economic growth'. De titel spreekt al boekdelen, maar het gaat dus inderdaad over een zeer langlopend en nog steeds gaande onderzoek, waaruit dit blijkt. Als beginnend kluizemaar is dat niet echt prettig om te weten, maar in feite wist ik dit al. Plus, ik heb natuurlijk nog internet-connecties. Maar:
"En zijn sociale media een troef of een ramp? Het Harvard-onderzoek toont aan dat het onze sociale kring verbreedt en het contact met oude vrienden gemakkelijker maakt. Maar tegelijkertijd betekent het dat we minder aandacht hebben voor de mensen die fysiek aanwezig zijn. Het verhoogt dus de kwantiteit van de verbinding ten koste van de kwaliteit ervan. Of dit een goede zaak is of niet weten we misschien pas over tientallen jaren. Daarom is het goed dat het Harvard-onderzoek nog loopt." (vert.: DeepL, nagekeken door mij)
Okee, maar dat geldt dan alleen voor mensen die nog anderen in hun omgeving hebben. En als kluizemaar is dat niet meer het geval, dus ik denk dat het dan juist wél goed is, om via internet contacten te onderhouden. Ik blijf lekker tooten.
★ Links:
Documentaire 'The Mountain Path' op NPO Plus (achter betaalmuur).
[en] Artikel uit The Times van 24 jan 2023, via archive.today (geen betaalmuur): 'The secret to happiness is human connection, not economic growth' by Daniel Finkelstein
En een website gewijd aan kluizenaars: Hermitary - hermits around the web, news, sites, and pages of interest about hermits and solitude.
Vandaag (28): Over het Tekenen [english]
Tijdens het tekenen gaan mijn gedachten uiteraard gewoon door. Soms over nare dingen, dan moet ik opletten anders doe ik tekendingen die ik niet wil. Die gedachten wil ik dus niet. Dan probeer ik het langzaamaan te sturen naar een voor mij prettige gedachtengang. Over het tekenen zelf, bijvoorbeeld. Waarom zet ik deze lijnen, waarom kies ik die keuzes, hoe werkt dit proces?
In feite is iedere lijn die je tekent een keuze. Ga je links, rechts, recht, strak, of losjes, met rondere vormen, dicht op elkaar of juist met veel tussenruimte? Wil ik het donker of licht? Bedenk ik alles vantevoren, of doe ik maar wat, of iets daartussen? Iedere lijn dwingt je de keuzes die je maakte te evalueren: ben ik op de goede weg? Kan ik nog terug? Moet ik door? Enzovoort.
Sommige lijnen zijn de baas, wijzen de weg. En andere zijn de sheeple van de lijnen: ze volgen domweg de anderen. Maar dat zijn natuurlijk ook keuzes.
En dan is er nog mijn tekenhand. Heeft die er vandaag wel zin in? Lukken de lijnen? Zullen ze strak zijn als ik dat wil, of trilt er ergens in het gebied tussen mijn rechterheup en rechterhand een opstandige spier, zodat alles het eerste kwartier bibbert en wiebelt? En hoe zit ik vandaag op mijn kruk? Krijg ik last van mijn rug? Trekt het weer weg, zet het door?
Ook externe factoren kunnen het tekenproces beïnvloeden. Is het wel warm of koud genoeg op de tekenplek? Niet al teveel geluid please, en de belichting moet ook goed zijn. Doet mijn bril het wel?
Als dit alles dan allemaal wel goed zit, en het tekenen opeens heel licht voelt, en het vanzelf lijkt te gaan, maar toch ook duidelijk onder mijn bevel staat - dan komen er soms gedachten van kastelen, torenkamers, velden, wegen, bossen; flarden van conversaties met onbestaanden (?) in een droomachtige toestand. Ik heb dat ook wel eens als ik lange tijd computergames als Bricks of Mahjong speel. Ja ik weet, ouderwets en wie speelt dat in godesnaam nog, maar ik vind het heel prettig. Tegenwoordig doe ik dat terwijl ik naar muziek luister, dus dan is die conversatiemodus zo goed als weg. Eigenlijk wel jammer, en ik zou het bij het tekenen eigenlijk wel graag willen opnemen. Helaas, dat kan niet, want het speelt zich alleen maar in mijn hoofd af.
Als ik veel getekend heb, droom ik in tekenen. Dat is erg lastig uit te leggen. Het is dan, alsof er een directe link ligt tussen mijn gedachten en tekenlijnen die ik teken. En dat er dan bij iedere gedachte een lijn is die dat representeert.
Een voorbeeld om het misschien een heel klein beetje inzichtelijker te maken: ik was half wakker, want had jeuk aan mijn voet. Terwijl ik met mijn andere voet eroverheen wreef, tekende mijn brein bij iedere wrijf een lijn en ontstond er in mijn halfwakende gedachtengang een tekening. Vraag me niet waarom of hoezo. Ik moet zeggen: ik droom wel vaker hele wonderlijke dingen, zoals bijvoorbeeld de keer dat ik uit mijn lichaam trad en in een hoek van de kamer op topsnelheid rondtolde. Dat klinkt heel eng, en dat was het ook. Het meest wonderlijke dáárvan was natuurlijk: hoe weet ik hoe rondtollen voelt, en dan ook nog op zo'n snelheid? Weird.
Voordat ik afdwaal: ik ben dus wel gewend aan de vreemdheid van mijn gedachten. En ik moet zeggen: ik vind het wel interessant. Is het een soort meditatieve bewustzijnsverandering? Geen idee.
Ondertussen ben ik begonnen aan het Universum te tekenen: ik heb 2 A3 formaat 'tijd' tekeningen gemaakt, die ik voor Tekenkabinet XI heb ingezonden (weet nog niet of het geselecteerd wordt natuurlijk). Die zijn ook wel interessant vanwege de keuzes, en dan vooral ook hoe ogenschijnlijk kleine keuzes het uiteindelijke resultaat heel erg beïnvloeden. Ik wil dat graag een keer inzichtelijk maken en hier of elders laten zien, maar dan niet met A3 formaat - dat duurt jaren om te tekenen. Misschien lukt het me binnenkort dit op A6 formaat te doen - helemaal leuk zou een animatie zijn, in de RULES serie, maar ik ben nog aan het nadenken over de meest handige manier daarvoor.
Gratis Tekening nr. 149, given away via street library
Today (28): About Drawing
While drawing, my thoughts naturally go on. Sometimes about unpleasant things, then I have to pay attention otherwise I draw things I don't want to. So I don't want those thoughts. Then I try to slowly steer it to a train of thought that is pleasant to me. About the drawing itself, for example. Why am I drawing these lines, why am I choosing these choices, how does this process work?
In fact, every line you draw is a choice. Do you go left, right, straight, tight, or loose, with rounder shapes, close together or with lots of spacing? Do I want it dark or light? Do I think of everything in advance, or do I just go with the flow, or something in between? Each line forces you to evaluate the choices you made: am I on the right track? Can I still go back? Should I continue? And so on.
Some lines are in charge, leading the way. And others are the sheeple of lines: they foolishly follow the others. But those are choices, too, of course.
And then there's my drawing hand. Does it feel like it today? Will the lines work? Will they be tight when I want them to be, or is there a rebellious muscle somewhere in the area between my right hip and right hand, so that everything shakes and wobbles for the first fifteen minutes? And how am I sitting on my stool today? Will my back bother me? Does it pull away again, does it persist?
External factors can also influence the drawing process. Is it hot or cold enough at the drawing spot? Not too much noise please, and the lighting should also be good. Do my glasses work?
Then, when all this is all right, and drawing suddenly feels very light, and it seems to come naturally, yet also clearly under my command - then sometimes thoughts of castles, tower rooms, fields, roads, forests may come; snippets of conversations with non-existent (?) people in a dream-like state. I also sometimes have this when I play long-time computer games like Bricks or Mahjong. Yes I know, old-fashioned and who on earth still plays that, but I find it quite enjoyable. Nowadays, I do that while listening to music, so then that conversational mode is pretty much gone. A shame, actually, and I would actually like to record it when drawing. Unfortunately, I can't, because it's only in my head.
When I have drawn a lot, I dream in drawing. This is very difficult to explain. It's like there is a direct link between my thoughts and lines that I draw. And that with every thought there is then a line that represents that.
An example to perhaps make it a little more insightful: I was half awake, because my foot was itching. As I rubbed my other foot over it, my brain drew a line with each rub, creating a drawing in my half-awake train of thought. Don't ask me why or how. I must say: I do dream very wonderful things quite often, such as the time I stepped out of my body and spun around in a corner of the room at top speed. That sounds very scary, and it was. Of course, the most wonderful thing about that was: how do I know what spinning around feels like, and at such speed? Weird.
So, before I digress: I do get used to the strangeness of my thoughts. And I have to say: I do find it interesting. Is it a kind of meditative shift in consciousness? No idea.
Meanwhile, I have started drawing the Universe: I made 2 A3 size 'time' drawings, which I have submitted for
Tekenkabinet XI (don't know yet if it will be selected of course). These are also quite interesting because of the choices, and especially how seemingly small choices greatly influence the final result. I would like to make that insightful one day and show it here or elsewhere, but not with A3 format - that takes years to draw. Maybe I'll manage to do this in A6 format soon - it would be really nice to do an animation, in the RULES series, but I'm still thinking about the most convenient way to do it.
Today (29): Being beneath a building
Eindnoot / End note
[nl] Deze Vandaaggedachten was wat bij elkaar gesmokkeld, want begonnen in oktober, en het is nu alweer eind januari.
Tijd voor een nieuwe maand, en dus een nieuwe poging iedere dag iets te schrijven in de Vandaagsfeer.
> volg het bij
Vandaaggedachten (6).
[en] This Today's Thoughts was a bit sparse, because started in October, and it's already the end of January.
Time for a new month, and therefore a new attempt to write something every day in the Todaysphere. > follow it at Vandaaggedachten (6).